Zaterdag starten hopelijk zowel Evert als Diederik op het EK long distance triathlon in Almere. Evert is helemaal klaar voor de race en heeft er erg veel zin in om te gaan knallen. Voor Diederik is het echter nog maar afwachten… Een week terug tijdens een fietstraining waar hij bezig was met intervals knalde hij tijdens een inhaalactie op een onoplettende fietser, daarbij vloog hij van de fiets en raakte behoorlijk bont en blauw. Hij vertelt dat het ondertussen wel beter met hem gaat, hij heeft zijn rug los laten kraken en is langs de masseur geweest. Ook vertelt hij dat hij er alles aan gaat doen om zaterdag te kunnen starten, het is immers de wedstrijd waar hij het hele seizoen naartoe heeft geleefd: “De race die dit jaar elke training in m’n kop zat.” Het is natuurlijk ontzettend balen dat de race waar je zo naar uit hebt gekeken in enkele seconden in het water valt, maar vooral is hij ook heel blij dat het niet erger is afgelopen en bij een hoop beurse plekken en wat schaafwonden is gebleven.
In tegenstelling tot Diederik is Evert helemaal klaar voor de race zaterdag. Het is de wedstrijd waar hij na Roth zijn volledige focus op heeft gelegd. In 2017 werd hij in Almere 5e, afgelopen jaar 4e, maar zijn doel is duidelijk:”Ik heb er veel zin in en goede benen, dit jaar wil ik voor het podium gaan!” Ik vroeg hem of hij na het nieuws van Diederik met een ander gevoel op de fiets zit. “Ik zit veel bewuster op de fiets, als je zoiets hoort heb je nog meer door hoe kwetsbaar je bent op de fiets. Ik probeer nu waar het kan een extra meter afstand te houden bij het inhalen.”
Als Diederik zaterdag aan de start kan verschijnen zal het niet de eerste keer zijn dat de broers samen in dezelfde race starten. Ik vroeg ze hoe zij zo’n wedstrijd ervaren, of ze elkaar meer als concurrentie zien of dat ze elkaar kunnen motiveren om nog harder te gaan. ‘Hoe is het voor jullie om als broers samen aan de start te staan? Is er concurrentie onderling of is het meer teamwork dat jullie elkaar kunnen motiveren nog harder te gaan?’ Beide mannen zien het absoluut niet als een concurrentiestrijd, wel zijn er wedstrijden bij waar ze elkaar kunnen steunen om tot het uiterste te gaan. “Een aantal jaar terug deden we beiden mee aan het NK sprint in Amsterdam, daar moesten we 2 rondjes van 2,5 kilometer lopen. Toen ik begon aan mijn 2e rondje kwam Evert aan om te sprinten voor de winst, toen heb ik bijna stil gestaan en hem aanmoedigingen toe lopen schreeuwen.” “Ook nu bij de long distance wedstrijden komt het wel eens voor dat we op dezelfde plek op het parcours lopen, op zulke momenten kunnen we elkaar steunen en elkaar opzwepen om tot het uiterste te blijven gaan.” Als ik zaterdag kan starten zal mijn race nooit zo snel zijn als ik eerst had gehoopt, maar mentaal ben ik erg sterk:”Uitstappen zal ik nooit snel doen, al moet ik 40 kilometer wandelen.” vertelt Diederik, “Mocht het gebeuren dat Evert een rondje op mij voor loopt zal ik altijd proberen om met zijn tempo mee te gaan en hem op die manier proberen te helpen naar een zo’n snel mogelijke race!”
Normaal trainen de broers regelmatig samen, dit jaar was dat een stuk minder, “Alleen meestal bij het zwemmen.” vertelt Evert, “Samen fietsen is de laatste tijd maar een keer of 2 gebeurd, Diederik is doordeweeks vaak druk met werk.” Dat bevestigd Diederik:”Doordat ik dit jaar meer doordeweeks werk, doe ik vaak in het weekend mijn lange trainingen, Evert doet die meestal doordeweeks waardoor we weinig samen hebben getraind dit jaar.” Ondanks de tijd die zijn werk en gezin in beslag nemen geeft hij aan daardoor eigenlijk geen wedstrijdsnelheid te verliezen, door slim te plannen en vooral slim te trainen weet hij zijn trainingsuren goed te benutten mede door de juiste prioriteiten te stellen.
Zaterdag gaat het allemaal gebeuren, het EK en tevens NK long distance triathlon. Diederik gaat er alles aan doen om aan de start te staan en een mooie dag te kunnen sporten. Evert heeft er heel veel zin in en gaat knallen voor een podiumplaats!