4 min read

‘MAASTRICHT WAS EEN IRONMAN ZOALS IK DIE NOG NOOIT HAD MEEGEMAAKT’

<strong>Frankfurt</strong>

In Frankfurt was een top-5-klassering noodzakelijk om kwalificatie voor IRONMAN Hawaii veilig te stellen. Samen met Mark Oude Bennink heb ik een strategie gekozen met als doel om behoudend te fietsen en hard te lopen. Weken heeft die strategie in mijn hoofd gezeten. Na 30 km fietsen, bij de eerste de beste situatie waar die strategie op de proef werd gesteld, ben ik voluit meegesprongen in een aanval bergop. Daar ging onze strategie. Het pakte uiteindelijk goed uit. Je kan een wedstrijd tot in detail analyseren, maar op het moment supreme blijft het een kwestie van emotie.

<strong>Maastricht </strong>

In Frankfurt had ik mijn fysieke topvorm bereikt met een nieuw persoonlijk record van 8 uur en 5 minuten in ontzettend hete omstandigheden. Waarschijnlijk zou mijn niet volledig hersteld zijn voor de IRONMAN van Maastricht. Dat maakte eigenlijk helemaal niet uit, want Maastricht was een IRONMAN zoals ik die nog nooit had meegemaakt. Toen we in het water lagen te wachten op het startschot keek ik om mij heen en zag ik een enorme mensenmassa op de kades en op alle bruggen. Het Nederlands volkslied werd gespeeld in plaats van een lied van een vreemd land. Naast me lag Wouter Duinisveld in het water en ik hoorde hem op z’n Haags zeggen: ‘Kicken zeg!’.

Het zwemparkoers was erg mooi langs alle bruggen. De landgang bij het Gouvernement was iets minder, want dat was behoorlijk stijl omlaag terug het water in, zeker in het heetst van de strijd.

Eenmaal op de fiets werd er om de 100 meter mijn naam geroepen. Zelfs naar Martijn Dekker en Mark Oude Bennink, die ook in de kopgroep zaten, riepen ze mijn naam. Misschien zelfs naar de Italiaan nog.

Maar toen … na 50 km stopte mijn elektronisch schakelsysteem ermee. Uiteraard net voor de eerste klim. Met een hoop gevloek en getier kwam ik uiteindelijk zwalkend boven. De hele kopgroep hielt trouwens in door mijn kabaal. Handig om te weten als ik het een keer moeilijk heb.
Op zo’n moment probeer je te zoeken naar iets positiefs in deze situatie. Twee dingen kwamen boven: allereerst hoefde ik niet meer te schakelen, al merkte ik dat schakelen een automatisme is, want voor elke bocht duwde ik weer op de knopjes. Ten tweede kwam ik erachter dat ik ook in een slechtere versnelling had kunnen blijven steken. Iets met het binnenblad past sowieso niet bij mij en met een nog zwaarder verzet zou ik de Cauberg helemaal niet opgekomen zijn. Als je dan toch voor een fixie moet kiezen is 55 x 13 eigenlijk de beste optie op dat parkoers. Best positief allemaal. Vol goede moed ging ik weer door. Alleen voor de Cauberg was ik toch serieus bang.

Om te voorkomen dat ik geflikt zou worden bij de 2e beklimming besloot ik om met een voorsprong aan die klim te beginnen. Dat ging eigenlijk zo goed dat ik met vijf minuten voorsprong aan de klim bij de voet van de Cauberg begon en zo ook Maastricht binnen kwam om uiteindelijk bij de wissel naar het lopen ook nog die voorsprong te behouden.

Het loopparkoers was te gek. Je hebt parkoersen van 14 km waar geen einde aan komt. Je hebt er ook die zo voorbij zijn, waaronder deze. Een enorm enthousiast publiek, Andre Rieu die de rode loper voor de atleten had uitgelegd en vervolgens de finish op de markt. Een heel bijzondere ervaring. De eerste ronde ging soepel, eigenlijk voelde het lopen best krachtig tijdens het eerste uur van de marathon. Tot halverwege was er eigenlijk nog geen vuiltje aan de lucht. De voorsprong werd langzaam maar zeker groter op de achtervolgers en ik was al bijna ‘thuis’. Nog maar een uurtje. Maar dat werd een heel lang uur met veel stops om de kramp tot achter mijn oren weg te rekken. In de laatste 5 km stond ik op sommige stukken om de honderd meter te rekken. Nog nooit meegemaakt. Waarschijnlijk toch de naweeën van die klimmetjes op dat mega verzet en de IRONMAN Frankfurt die nog in de benen zat.

Hoe dan ook, de finish was een groot feest: mijn eerste IRONMAN overwinning!

Geweldig dat wij dit samen konden vieren met mijn vrouw Monique en de kinderen, familie en vrienden direct na de finishlijn.
Ploegmakker Mark werd knap tweede en Wouter finishte ook weer legendarisch in een knappe tijd.

Ik heb nu al zin in volgend jaar, dan gaat ook Martijn voor de finish, dus dat belooft een mooi spektakel te worden. Hij was nu al heel sterk, maar koos ervoor om de race niet uit te lopen met het oog op zijn doelen voor de halve afstand dit jaar.